En dat is te merken aan alles. Het is een heel groot verschil tussen de babytijd en de peutertijd. Nu komt dat vast, omdat er in de tussentijd ook een heleboel gebeurt. Ik bedoel, van wiebelen met je armen en benen naar lopen en rennen is ook nogal een verandering. Maar we zijn nu echt een nieuwe fase in gegaan. Zelfstandig worden, een eigen mening krijgen. Het hoort er allemaal bij. Ik som even op waaraan ik herken dat ik nu toch echt een tweejarige in huis heb.
Alles is niet ‘ja’, maar ‘nee’
Waar er als dreumes nog altijd volmondig ja geroepen werd, is dat nu totaal veranderd. ‘Wil je een boterham?’ ‘Nee!’ ‘Is het lekker?’ ‘Nee!’ Dus ik heb geleerd om geen open vragen meer te stellen. Of gewoon geduldig af te wachten, wat er na het woordje nee komt. Meestal eet ze die boterham die ik op het punt stond te gaan smeren, namelijk wel op. En als ze roept dat ze het niet lekker vindt, dan smult ze stiekem toch. Maar nee zeggen is natuurlijk wel heel leuk en spannend en ik lach er gewoon stiekem een beetje om.
Zoveel woorden, zoveel zinnen
Ik verbaas me over het feit dat mijn peuter zo veel praat. Iedere keer weer sta ik vol verbazing te luisteren naar bijna complete zinnen die uit haar mond komen. En iedere keer weer verbaas ik me over het feit dat mijn baby nu toch echt een kindje is. En dat is echt onwijs leuk. Kunnen we eindelijk samen lekker kletsen! Toen ze van de week ‘asjebief, gijbaan kope voor Marre, da kan wel’ zei, viel ik echt bijna om van de slappe lach. Dat ze dat kan zeggen! En dat ze uitgerekend zoiets zegt.
Kopiëren, kopiëren
Soms zie ik haar spelen met haar knuffels en dan zegt ze precies de dingen die ik zeg. Dan geeft ze ineens haar knuffel op z’n kop en zegt ze ‘nee, niet zeuren Koko’. ‘Oké, Koko, goedgemaakt. mooi’. Kopiëren dus en misschien soms ook een beetje verwerken. En het klopt dus echt dat die kleintjes spiegels zijn. En dat laatste is soms wel een beetje confronterend.
Rennen en naar buiten toe
Je bent jong en je wil iets. In Marres geval is dat rennen en naar buiten toe. Het zijn haar favoriete bezigheden. Dus staat ze ’s ochtends al vroeg te jubelen en roepen ‘lekker buiten rennen, mama, asjebief’. En dan gaan we natuurlijk. Ze krijgt een eigen wil en begint om dingen te vragen die ze graag wil doen. Daar kan ze heel specifiek in zijn en dat is tof. Soms ga ik op een gek verzoek in en dan rennen we dus ineens samen buiten in de regen.
Ja, ik heb een tweejarige in huis en dat is leuk. Ze was al leuk als baby, maar het lijkt allemaal alleen maar leuker te worden. Die interactie, het echte opvoeden, ik vind het mooi. En die juffen skills van mij komen nu toch wel echt heel goed van pas.
